در ادامه ی مگه داریم...
همراهان گرامی. مطلب قبلی با عنوان « مگه داریم» رو خواندین؟ حالا میریم سراغ اینکه چه باید کرد؟
چون این پست هایی که میذاریم جزو اولی هاست و فعلا کسی اصلا این وبلاگ رو نمیشناسه که بخواد بیاد بخونه ، من خودم شروع به راه حل دادن های علمی - تجربی می کنم. ولی اگر روزی روزگاری تعداد افراد بیشتری مطالب را پیگیر شدن، حتما به روش بارش مغزی یا به گفته یک دوست قدیمی « باران مغزی» این بحث ها پیش می میره. یعنی از نطرات همه استفاده می شه.
حالا برمی گردیم به پاسخ و راحل:
- راه حل دچار نشدن به والدینی مستاصل و درمانده در برابر بچه ها، داشتن اقتدار و صلابت در خانه است. باید پدر و مادر حرفشان در برابر بچه ها یکی باشد. حتی اگر مادر دید که پدر گاهی دارد حرف اشتباهی می زند و رفتارش با بچه ها خیلی هم درست نیست، جلوی بچه ها ابدا نباید این را مطرح کند. و همچنین اگر پدر دید که مادر گاها رفتارهای مناسبی ندارد، باید در موقعی که بچه ها نیستند با مادر صحبت کند. این راه حل کولاک می کند. یعنی خیلی خیلی خیلی موثره.
- حالا یه راه حل دیگه: هنگام درخواست از بچه ها برای انجام کاری، از کلمات خواهشی اصلا استفاده نکنید. « تو رو خدا کمک کن وسایلو جمع کنیم» ، « خب بیا تکالیفت رو بنویس من خوابم گرفته» ، « من از دست تو آخر خودمو می کشم» ، « خب تو بگو چکار کنم؟» « من اشتباه کردم بیا من بزن خوبه؟» . و این لیست ادامه داره...
به جای این عبارت ها، از جمله های جدی، شفاف و کوتاه استفاده کنید. بیشتر هم موقع درخواست: حالت سوالی مطرح کنید. مثل این: عزیزم کمک می کنی با هم اینها را مرتب کنیم؟ دوست داری تو انجام تکالیفت کمک کنم؟ این دو تا کار رو تا از خرید بر می گردم انجام بده. یا موقعی که لج بازی و بدقلقی می کند: « دلیل این رفتارت رو بگو ببینم» اگر توضیح غیر مرتبط داد و غیر منطقی، بگین من دیگه صدای قشقرق و ...رو نشنوم. سپس از پیشش بروید، همچنین به او یک جایگزین مثلا رنگ آمیزی یا بازی فکری پیشنهاد بدین.
خلاصه اینکه صحبت های شما نباید از یک طرف بوی درماندگی و خواهش بدهد و از طرف دیگر بوی تهدید و ایجاد ترس دائمی در کودک.
همین دو راه حل کار خوشون را بلدند. هرسوالی داشتین بنویسین، در اسرع وقت پاسخ داده میشه.
