در ادامه ی دوست دارم...
مشکل این رفتار والدین این است که کودک را از مسیر زندگی واقعی اش بسیار بسیار بسیار دور می کند. تمام
و می رسیم به اینکه پس اگر والدین برای فرزندشان چیزی می خواهند و آرزو می کنند، چی باشد بهتراست؟ و چگونه باشد؟
پاسخ در یک نکته مهم نهفته و آشکار است. « لطفا برای فرزند خود هیچ کاری نکنید» . تعجب کردین؟ چرا؟
لابد میگین پس اینهمه تلاش و ...بیهوده است و ما دست روی دست بذاریم تا هرچی اتفاق بیفته؟
خیر.
کی همچین حرفی زد؟
ببینید یه توضیح کوچولو و واضح: پاسخ در این نهفته است که استعداد و ذوق و توانمندی فرزندتان را در نظر بگیرید. وقتی این شناخت برای شما اتفاق افتاد دیگر خودش با روند طبیعی زندگی به آنچه باید برسد خواهد رسید و دیگر هیچ نیازی به تنبیه، تشویق، تحقیر، مقایسه، کلاس های بی نتیجه بیرون، ایجاد رقابت و حس جلو زدن در او، نخواهد بود. کلی هم از لحاظ اقتصادی به نفع شما می شود.
حالا دیدین که شما اگر هیچ کاری نکنید خیلی بهتراست؟
باز یک سوال داره مطرح میشه: حالا که اینطوره خب شما بگین، که چطور میشه استعداد بچه مون رو بشناسیم؟
و اینجاست که باید گفت« چشم در مطلب بعدی این موضوع نیز حل میشه».
